خوبانم

 

یارانم

 

عزیزکانم

 

 

 

نفس ِ عاشقانه هایم بریده    پشت این سکوت ِ کشیده ی کبود

 

آنقدر غسل واژه می گیرم که حریر های خونی  ، آغوششان به نیلوفر

 

تا روزی که بادنما ها جهتشان به دل خدا

 

 

پیشانی سپیدتان را می بوسم

 

دلم برای گیسوی شعرهاتان تنگ

 

 

 

 

 

 

بغض نکن چکاوکم

 

رنج مکش به خلوتت

 

بوسه ی اشک های من

 

روی کبودی ِ تنت

.

.

.

 

لادن جمالی